- نِی‌مِه (آواز دریانوردان پارسی)
- منطقه جغرافیایی: بوشهر
- پژوهش و گردآوری: محسن شریفیان
- ناشر: کارگاه موسیقی 1394 (آلبوم در نشر ماهور)
نیمه (بوشهر)
نیمه و نیمه‌خوانی: آوای ماهیگری و دریانوردی
“در حرفه ای ماهیگیری که جزو کارهای سخت خطرناک و زیان‌آور است شرایط طبیعی فعالیت در دریا نتیجه و بازدهی کار را در شرایط تشتت و به‌هم‌ریختگی نیروی کار بسیار کاهش می‌دهد و لذا وجود یک نیمه خان مجرب و کارآزموده می‌تواند محیط کار را کارآمد و متحول نماید. نیمه خان در انجام سریعتر کار و نیرو بخشی و شادابی ملوانان لنج موثر بود به طوری که این شادابی و شورانگیزی نیمه، روی شناور، تبدیل به یزله و یک جشن ساحلی می‌شد.” {کتابِ“ جفره ماهینی – عبدالرسول غریبی – نشر صحیفه‌ی خرد- ص228}
- راویان:
عبدالرسول غریبی، اسماعیل ابراهیمی، عبدالله مقاتلی مطلق
آکاصفوی، مرتضی فیروزی و هنرمندان گروه لیان{سایت رسمی}
- همخوانان:
سیّدمحمدرضا صوفی، خذرعزیززاده، حسین سنگسر
محمود بردک‌نیا، مرتضی پالیزدان، امین فیروزپور، سبحان غریبی
محمدرضا بیات، محسن آرمند، رضا غریبی
- ریتم کَلفات (گلافی)
- نِی‌مِه‌ی اوشار (راگی کردن یا به آب انداختن)
- نِی‌مِه‌ی مِیداف (فلک‌ناز)
- نِی‌مِه‌ی لنگر (علی(ع) )
- نِی‌مِه‌ی شستن لنج (جابل)
- نِی‌مِه‌ی مِیداف (مدح علی(ع))
- نِی‌مِه‌ی گَرگور (میرمحمد)
- نِی‌مِه‌ی تور (محمد(ص))
- نِی‌مِه‌ی مِیداف (بربو)
- نِی‌مِه‌ی گَرگور و مِیداف (رونی سفر)
- نِی‌مِه‌ی‌های مشترک (سِلیگاه، یاپَتنی…)
- نِی‌مِه‌ی مِیداف (فایز)
- نِی‌مِه‌ی سرگرمی
- یَزله
- جشن اوشار
- واژه «نِیمه‌خوانی»، دیگرگون شده واژه «نغمه‌خوانی» در گویش فارسی استان بوشهر است. در میان انواع گونه‌های موسیقایی جنوب «نِیمه‌خوانی» که در فهرست ملی نیز به ثبت رسیده، جایگاه ویژه‌ای دارد؛ زیرا آواز دسته‌جمعی دریانوردان به حساب می‌آید و بخشی از فرهنگ آنهاست. از دیرباز تاکنون در منطقه بوشهر و دیگر شهرها و بندرهای ساحلی ماهیگیران، ملوان‌ها و جاشوان لنج‌ها و قایق‌ها و کشتی‌ها هنگام کار به طور جمعی «نِیمه‌خوانی» می‌کنند تا به این ترتیب از خستگی کار بکاهند و از روزمرگی و یکنواختی به دور مانند. البته نِیمه‌ها و انواع مختلف آن صرفا جنبه سرگرمی و تفنن ندارند. دریانوردان معتقدند که با «نِیمه‌خوانی» برایشان ایجاد هیجان می‌کند و نیرو و انرژی‌شان را افزایش می‌دهد… «نِیمه خوانی» که گونه‌ای رو به فراموشی است در گذشته با دایره و دمام همراه بوده اما در حال حاضر بدون ساز اجرا می‌شود. شیوه خوانش نِیمه نیز بر اساس بداهه است و به زبان فارسی محلی خوانده می‌شود، که البته زبان و لهجه عربی و حتی گفتار و لهجه هندی و آفریقایی نیز در این نوع موسیقی مشهود است… شیوه «نِیمه‌خوانی» به این شکل است که یک نفر به عنوان تک‌خوان یا سرخوان که به آن «سرگنگ» و «سرهنگ» نیز می‌گویند، رهبری گروه را به عهده می‌گیرد. تک‌خوان که گاه ناخدای کشتی یا لنج نیز هست، ابیات یا عبارت‌ها و واژگانی را ادا می‌کند و کارگران با آواهای که حکم ترجیع‌بند دارند پاسخ او را می‌دهند. البته آن آواها صرفا معنای خاصی ندارند و وجه آهنگین و موزون آنها بیش از هر چیز مورد توجه است…(خبرگزاری ایلنا)
- منابع: کتاب “جفره ماهینی” – خبرگزاری ایلنا
. . . . . . . . . . ما را در تکمیل مقالات یاری کنید . . . . . . . . . .
