(مخالف)
جزای کردار ستم پیشگان دهد نفخه ی صور
دوای درد دل دلدادگان بود شور نشور
بسوزد از شر بشر یکسر خشک و تر
نماند آخر زین حیوان اثر

(فرود به چهارگاه)
نیارزد این، جهان بدین، که بهر دل، دل شکنی
برون کنی پیرهنی از تنی

(مغلوب و فرود به چهارگاه)
مکن این طنازی با ما
عبث به خود می نازی جانا
از این بلندپروازی دانم
کاخر شکار بازی جانم

(فرود به چهارگاه)
همه شب سر بردن به یک دل دوجا
نگران کاین دوران نماند به جا

(منصوری)
تو مشو مایه ی آوارگی
دست من و دامان تو
بنما چاره ی بیچارگی
ما و عهد و پیمان تو

(فرود به چهارگاه)
ریشه گر حاصلش این بار نیست
تو مده لاله دگر خار چیست
جاهد این میکده را آب گرفت
کس در این معرکه هشیار نیست