{متاسفانه هنوز منبع معتبری برای این آلبوم نیافتیم}

فرادید در مقاله ای با عنوان “سرانجام چاووش” آورده است: “…دو شماره بعدی چاووش که آخرین آثار از این موسسه بود عملا به ساز سنتور از دو دیدگاه سنتی و نوگرا اختصاص یافت. در شماره 11 که در مهرماه 1360 منتشر شد مجید کیانی با مضراب بدون نمد (شیوه حبیب سماعی از استادان قدیم) به اجرای ردیف همایون، شور و کرد بیات پرداخت. در این اجرا هیچ نشانی از نوآوری نیست و نواخته های طابق نعل به نعل ردیف است. در آخرین شماره پرویز مشکاتیان در دو دستگاه سه گاه و بیات ترک به همراه ناصر فرهنگ فر به دو نوازی پرداخت. مشکاتیان در این اثر چه به لحاظ ریتم و چه به لحاظ محتوا پا را از ردیف فراتر گذاشته و از ساخته های خود در این اثر استفاده کرد. مقایسه این دو نوع سنتور نوازی (قدیم و جدید) می تواند در شناخت روند رو به رشد این سار موثر باشد…” (فرادید)