سیری در ترانه های محلی

“سیری در ترانه‌های محلی” اینگونه آغاز می‌گردد: “ترانه، ساده‌ترین قالب شعر فارسی است؛ شعر مردم کوچه و بازار، شعر روستائیان پاک‌نهاد، شهر دل‌های بی‌کینه، شعر آدم‌های صادق، خاکی، بی‌ادعا…” این کتاب با گردآوریِ ترانه‌های محلی استان فارس، گنجینه‌ی ارزشمندی از فرهنگ و زیست‌گاه مردمان آن منطقه در اختیار خواننده قرار می‌دهد. در مقدمه‌ آمده است: ” … پایه و اساس ترانه‌ها روی عشق و دلباختگی نهاده شده و احساسات و تخیلات ساده‌ی روستانشینان ایرانی به طور خیلی صریح و بی‌باکانه در آن‌ها اظهار شده و این اندیشه‌های دل است که به صورت ترانه سروده شده و احساسات جان و روان است که به شکل این نغمات آشکار گشته است…”

غمی که مُو خورم نادون چه دونه

برم بر کی بگم تعجب بمونه

برم راس دلم با کوه گویم

کمر گریه کنه کُه تعجب بمونه