سنتور استاد مشکاتیان و تار استاد لطفی به مدد غزل حافظ با صدای گرم استاد شجریان، در دستگاه همایون بیداد میکند و ذهن را به سالیانی دور پرواز میدهد؛ شهر، از آن یاران بود و خاک، گرمِ مهرِ مهربانان این دیار، اما اکنون “…یاران را چه شد، دوستی کی آخر آمد، دوسداران را چه شد؟!” به راستی آن خضر فرخ پی که قدومش مبارک است کجاست که بیاید و دوباره بذر مهر بنشاند بر این دیار؟ “صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست” از بیقراری سوز و گداز دل بالا می‌گیرد و به تار مینوازد آن استاد و فخر آواز در جواب می‌گوید: “باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش / برجفای خار هجران صبر بلبل بایدش” آنگاه، چهار مضراب همایون از راه میرسد و دل را با خود میبرد؛ انگار به شمس العماره می روی و غرق تماشا می‌ شود چشم ها در بندبند عاشقانه ی این اشعار… همچون آیینه کاری های بی مثالی که تلألو خورشید صبح و مهتاب نیمه شب در آن هویداست‌؛ هر پنجه ای که به تار می‌نشیند، دل به جایی طی طریق می‌کند… سازها هوش را می ربایند…