شنیدن این اثر در دیار حافظ و سعدی با همراهیِ صدای شجریان از آن حال و احوالی است که روزها در کنار ما خواهد زیست؛ درست است اکنون در این روزگار ما را همه شب نمی برد خواب اما، بودنِ این گردهمآییِ باشکوه در دل سالهایی نه چندان دور، نورِ امیدی به دل می نشاند که این دیار را روزی غبار غم کنار می رود…  و معجزه ی کلام شاعرانه ی قرة العین و نوای عاشقانه شجریان چنین حالی میسازد که انگار در تخت جمشید ایستاده ایم، دستهای یکدیگر را سخت می فشاریم و منتظریم بیایی که گر بیافتدت نظر چهره به چهره رو به رو، شرح دهی غمِ همه، نکته به نکته مو به مو…

آخرین هم هوایی ایران در جشن هنر شیراز سال 1356 مزین است به صدای محمدرضا شجریان و تار و سه تار محمدرضا لطفی و اشعار حافظ و سعدی و طاهره قرة العین. کامکارها نیز در این کنسرت با شکوه از همنوازان گروه شیدا هستند.